Deze ochtend zijn we na ons nachtelijk busavontuur en na 6 prachtige dagen in Jericoacoara toegekomen in Morro Branco.

Jericoacoara is, wat Braziliaanse stranden en sfeer betreft, volgens ons het toppunt van de reis tot nu toe. In de Lonely Planet staat vermeld dat er een heuse 'lay-back' sfeer heerst en dat de meesten er langer blijven dan gepland. Dat was ook bij ons het geval.

'Jeri', zoals iedereen zegt, is een dorpje dat volledig in de duinen ligt en enkel te bereiken is met 4x4 of met strandbuggys. Dat bleek dus ook uit de overstap die we moesten maken van de confortabele bus naar een 4x4 bus met een vrij harde vering ;-) Die 4x4 bracht ons via 'no man 's land' naar het prachtige Jeri. De rit door de eindeloze duinen en de lagunes was super! Aangekomen in de schemer, gedropt vlak voor onze pousada, heerste er inderdaad die echte 'lay-back' sfeer en stonden er overal kraampjes met cocktails. We keken... en zagen dat het goed was!

Mijn verjaardag startte met een ontbijt op bed en nadien de eerste golfsurfles van meester Rik. Niet slecht...

Maar daar is het niet bijgebleven. Jeri staat bekend voor surfen van alle soorten: windsurfen, golfsurfen, kitesurfen,... Dus waagde ook ik mij, samen met meester Rik, aan een kitesurfcursus. Amai, amai,... Samen hebben we een 50-tal liter zeewater binnengekregen.Bovendienheb ik enkele vluchten met de kite genomen (bijna tot in Afrika) die zelfs een stuntman niet kan nadoen al zou hij het proberen!! Gelukkig geen ongelukken, alles goed verlopen en level II behaald bij het kitesurfen. Enkel nog kunnen vertrekken met die plank zou handig zijn... Ook mijn eerste 'wave' met het golfsurfen is een feit.

De dagen in Jeri werden steeds, door alle mensen daar, op dezelfde manier afgesloten. Rond 17u ging iedereen richting de grootste duin aan het strand om de zonsondergang te bekijken. Die duin noemt dan ook 'Pör do Sol' - duin van de zonsondergang. Via een sandboard kon je dan terug naar beneden. Ook Rik waagde hem hieraan. De fun was er echter snel af: na enkele koprollen bleek zand toch niet zo goed te glijden als sneeuw. Op de terugweg naar de Rua Principal was er telkens Capoeira op het strand. Daar sta je echt van te kijken!

Jeri bestaat bovendien maar uit 3 strat'en, wat eigenlijk gewoon zandweggetjes zijn. Iedereen kent daar iedereen en de meesten zijn er zelfs Argentijns of van Uruguay.

De Pedra Furada (ne steen) is hét symbool van Jeri dus die moesten we zeker gezien hebben. Na een tocht van 1,5 uur (enkel) in de broeierige hitte hebben we hem dan toch bereikt. Het was wel de moeite omdat je van bovenaf een mooi zicht hebt op het volledig dorpje. Toch is het enkel 'een steen' maar volgens ons dan toch één die je moet gezien hebben.

Vrijdagavond 6 november zat ons avontuur erop en trokken we terug richting Fortaleza om van daaruit de bus richting Morro Branco of Canoa Quebrada te gaan. We zien wel waar we terechtkomen en houden jullie zeker op de hoogte.

Enjoy life!

Greetz

Dorine en Rik